રાગ - ગરબી
પદ - ૧
હરિજન સાચા રે, જે ઊરમાં હિંમત રાખે,
વિપતે વરચી રે, કેદી દીન વચન નવ ભાખે .
જગનું સુખ દુઃખ રે, માયિક મિથ્યા કરી જાણે,
તન ધન જાતા રે, અંતરમાં શોક ન આણે. ૧
પર ઊપકારી રે, જન પ્રેમ નિયમમાં પૂરા,
દૈહિક દુઃખમાં રે, દાઝે નહિ સાધુ શૂરા. ૨
હરિને સમરે રે, નિત્ય અહોનિશ ઊમંગ ભરીયા,
સર્વે તજીને રે, નટનાગર વહાલા કરીયા. ૩
બ્રહ્માનંદ કહે રે, એવા હરિજનની બલિહારી,
મસ્તક જાતા રે, નવમેલે ટેક વિચારી. ૪
પદ - ૨
ટેક ન મેલે રે, તે મરદ ખરા જગમાંહી,
ત્રિવિધિ તાપે રે, કેદી અંતર ડોલે નાહી,
નિધડક ર્વં ઇે રે, દઢ ધીરજ મનમાં ધારી,
કાળ કર્મની રે, શંકા તે દેવે વિસારી. ૧
મોડું વહેલું રે, નિશ્ચય કરી એક દિન મરવું,
જગ સુખ સારું રે, કેદી કાયર મન નવ કરવું. ૨
અંતર પાડી રે, સમજીને સવળી આંટી,
માથું જાતા રે, મીલે નહિ તે નર માટી. ૩
કોઈની શંકા રે, કેદી મનમાં નવ ધારે,
બ્રહ્માનંદના રે, વહાલાને પળ ન વિસારે. ૪
પદ - ૩
જો હોય હિંમત રે, નરને ઊરમાંહી ભારી,
દ્રઢતા જોઈને રે, તેની મદદ કરે મોરારી.
બીક તજીને રે, નિત્ય હિંમત સોતો બોલે,
મસ્તક માયા રે, સર્વે તૃણ જેવું તોલે. ૧
કેસરી સિંહને રે, જેમ શંકા મળે નહિ મનમાં,
એકાએકી રે, નિરભે થઈ વિચરે વનમાં. ૨
પંડે છોટો રે, મોટા મેંગળને મારે,
હિંમત વિનાનો રે, હાથી તે જોઈને હારે. ૩
બ્રહ્માનંદ કહે રે, એમ સમઝે તે જન શૂરા,
તન કરી નાખે રે, ગુરુવચને ચૂરેચૂરા. ૪
પદ - ૪
પેટ કટારી રે, પહેરીને સનમુખ ચાલ્યા,
પાછા ન વળે રે, કોઈના તે ન રહે ઝાલ્યા.
આમાસામા રે, ઊડે ભાલાં અણિયાળાં,
તે અવસરમાં રે, રહે રાજી તે મતવાલા. ૧
સાચા શૂરા રે, જેના વેરી ઘાવ વખાણે,
જીવત જુઠું રે, મરવું તે મંગળ જાણે. ૨
તેની પેરે રે, હરિજન પણ જોઈએ તીખા,
અંતરશત્રુને રે, લાગે અતિ વજ્ર સરીખા. ૩
માથું જાતા રે, મુખનું પાણી નવ જાવે,
બ્રહ્માનંદ કહે રે, તે સંત હરિ મન ભાવે. ૪