એમ વિયોગ રોગ તે વનિતાને વાધિયોજી, જેનો પ્રાણ પ્રિતમશું બાંધિયોજી ।
જેણે શ્યામ સાથે સ્નેહડો સાંધિયોજી, પ્રમદાના પ્રેમનો પાર નવ લાધિયોજી ।।૧।।
ઢાળ –
પાર ન લાધ્યો પ્રેમ કેરો, વળી સુંદરીના સ્નેહનો ।
પ્રેમવશ પરવશ થઈ, ન કર્યો સંભાળ જેણેદેહનો ।।૨।।
જળ ભરવા જાયે જુવતી, સ્થળ સ્થળ પ્રત્યે થોભે ઘણું ।
ઈયાં રહી મારી આળ કરતા, ઈયાં તાણ્યુંતું અંબર અંગતણું ।।૩।।
ઈયાં મુજને આડા ફરતા, ઈયાં રોકી મુજને રાખતા ।
હેતદેખાડી લોભ લગાડી, ઈયાં ફંદમાં મને નાખતા ।।૪।।
ઘડો ચઢાવી ઘણા હેતે, વળી સાનમાં સમઝાવતા ।
કોયે ન જાણે જન બીજો, એમ મંદિર મારે આવતા ।।૫।।
એવાં સુખ સંભારતાં, વળી હૃદયે ભરાય છે રોદને ।
એકાંત જાઈ રુવે અબળા, કરી વિલાપ ઊચ્ચે વદને ।।૬।।
રોઈ રોઈને રાતાં કરે, લોચન લાલ ગુલાલરે ।
સ્નેહ સાલે શરીરમાંયે, જેને વા’લા સાથેછે વા’લરે ।।૭।।
ઘણીવાર જાણી ભરે પાણી, વળી વનિતા પાછી વળે ।
રહે આતુરતા અંતરમાંયે, જાણે મોહનજી કયારે મળે ।।૮।।
ઘટ ગાગર સોતી ઘેર પો’તી, વિસરતો નથી વિયોગ વળી ।
ભાર ન ગણે ઊભી આંગણે, જાણિયે પ્રાણ વિનાની પુતળી ।।૯।।
સ્નેહ એનો હું શું કહું, જેને પિયુશું પૂરણ પ્રીત છે ।
નિષ્કુલાનંદ નથી કે’વાતું, જથારથ જેવી એની રીત છે ।।૧૦।। કડવું ।।૧૯।।