રાગ :- ધન્યાશ્રી
વળી વૈરાગ્યવંતને જાઉ વારણેજી, તનસુખ ત્યાગ્યાં હરિ રાજી કર્યા કારણેજી ।
દેહપર્યંત રહ્યા એક ધારણેજી, અહંતા મમતા કાઢી જેણે બારણેજી ।।૧।।
રાગ :- ઢાળ
બારણે કાઢી જેણે દેહબુદ્ધિ, સુધિ વાતને સમઝ્યા સહી ।
આપે મનાણું આતમા, કહ્યું કલેવર હું કેદિ નહિ ।।૨।।
જડ ચૈતન્ય જાણ્યાં જુજવાં, ચૈતન્ય આપે ચોકસ કર્યું ।
તેહ વિના ત્રિગુણે રચિત, તેપરથી મન ઉતર્યું ।।૩।।
તેહ દેશે પ્રદેશે પરવરે, કરે ઘર પરનું કામ ।
ભૂલ્યે પણ ભાખે નહિ, જે હું નહિ આતમારામ ।।૪।।
જેમ પોતપોતાની જાત્યને, જન જાણે છે મનમાંય ।
તે સુતાં બેઠાં જાગતાં, ભૂલ્યેપણ બીજું ન મનાય ।।૫।।
નારી નર નપુંસકપણું, વળી વિસરે નહિ કોઇ વિધ ।
તેમ આતમા રૂપ જાણ્યું આપણું, પ્રગટપણું પ્રસિદ્ધ ।।૬।।
એવી વિગતિ થૈ વૈરાગ્યથી, તે ટાળી પણ ટળે નહિ ।
રાત દિવસની રીતિયે, સત્ય તે અસત્યમાં ભળે નહિ ।।૭।।
સત્ય નિત્ય એક આત્મા, અસત્ય દેહાદિક આદ ।
તેમાં નાનાં મોટાં કેને કહિયે, એતો સર્વે સરખી ઉંટ લાદ ।।૮।।
એમ વૈરાગ્યવાનને વરતે, અખંડ એવો વિચાર ।
કેને વખાણે કેને વગોવે, દેખે માયિક સુખ એક હાર ।।૯।।
વખાણે તો વખાણે વળી, વિશેષે વૈરાગ્યવંતને ।
નિષ્કુળાનંદ તનસુખ તજી, જે ભજેછે ભગવંતને ।।૧૦।। કડવું ।।૧૦।।