રાગ સિંધુકડખો-
એવું સાંભળીને આવીયું, વળી દુષ્ટજનનું દળ ।
સાધુને માંડ્યા સંતાપવા, બહુ બહુ દેખાડે છે બળ ।।૧।।
સંત શ્રીનગર માંહિ, નિત્ય જાતાતા ભિક્ષાઅર્થ ।
તેને અસુરે આવી આંતર્યા, મારે કરે અતિ અનરથ ।।૨।।
ગેડી ધોકા પડે લાકડી, વળી કંદે ભાંગી કટિયું ।
કર્યા પ્રહાર કડિયાળીએ, તેતો સંતે સરવે સહ્યું ।।૩।।
તપસી ઋષિ કૃશ તનમાં, તેને માથે મોટ ચડાવિયા ।
મનગમતો માર દેતા, ઉતારાપર લઇ ગિયા ।।૪।।
તિયાં જઇ તાડન કરી, ફરી બાંધિયા બહુપેર ।
અસુરને હાથ આવી પડ્યા, જેને જરાયે ન મળે મેર ।।૫।।
કોઇ કહે કાન નાક કાપો, કોઇ કહે કરો ઘાત જીવની ।
કોઇ કહે ભુજ ચરણ ભાંગો, એમ બોલે સેના શિવની।।૬।।
ભાખે ભૂંડી ગાળો મુખથી, તેતો જેજે બોલે તે થોડીયું ।
જાણું મસ્તક પાંચમું, કાપી બ્રહ્માનું ચોડીયું ।।૭।।
કોઇક સંત કલે વકલે, અસુરહાથ આવ્યો નહિ ।
તેણે ખબર ખોખરે વળી, આવીને સવેર્કહી ।।૮।।
સુણી શ્રીહરિ શ્રવણે, અંગે ઉભી થઇ રોમાવળી ।
એવો કોણ અવનિ ઉપરે, જે મારા સંતને મારે વળી ।।૯।।
કરી નજર અતિ કરડી, થયાં લોચન લાલ વિશાળ ।
ભ્રકુટિભ્રંગ ચડાવિયો, દેખી કંપવા લાગ્યો કાળ ।।૧૦।।
શશિ સૂરજ ઝાંખા પડ્યા, વળી ઉઠિયો અજ અકળાઈ ।
શિવ કહે સંહાર વળશે, આજ નથી રહેવાનું કાંઈ ।।૧૧।।
ઇંદ્ર સુરને ભય ઉપજયો, વળી દલે ડર્યા દિગપાળ ।
જોઇ કોપ મહારાજનો, તેણે કંપ્યો પન્નગ પયાળ ।।૧૨।।
વળતા પ્રભુજી બોલીયા, સુણી સંત માનજયો સત્ય ।
આ રાજયમાં રહેવું નહિ, તમે જાઓ શહેર સુરત્ય ।।૧૩।।
અધર્મી અધિપતિ અતિ, જીયાં ધર્મની વાત ગઇ ।
તિયાં તમ જેવા સંતને, પળ એક પણ રહેવું નઇ ।।૧૪।।
ચાલો સંત તમે ચોપશું, વળી અતિ ઉતાવળા આંહિથી ।
સાધુ સર્વે સધાવજો, અમે રહેશું આંહિ ધોકાપંથી ।।૧૫।।
પછી ચરણે લાગી ચાલીયા, વળી સંત સર્વે મંડળી ।
સંત ચારશે સામટા થઇ, ગઇ સુરત મુક્તમંડળી ।।૧૬।।
પછી રહ્યા પોતા પાસળે, વળી ખરી તે ક્ષત્રિજાત ।
તેને તે આગળ શ્રીહરિ, કરવા તે લાગ્યા વાત ।।૧૭।।
કહો ભાઇ કેમ કરશું, આતો અસુરે ઉપાડિ ઝાલિયું ।
સંતને તૈયે શીખ આપી, જયારે આપણું નવ ચાલિયું ।।૧૮।।
એવું સુણિ ક્ષત્રિ ખણશિયા, પ્રભુ પાછા વાળો સંતને ।
તમારા પ્રતાપ થકી, જુઓ અમારી રમત્યને ।।૧૯।।
આજ અવસર આવિયો, જેને માગે મોટા સુર ।
અમારા ઇષ્ટને પીડિયા, તેને જોશું અમે જરૂર ।।૨૦।।
પડ્યે કામે પુઠ્ય ફેરવે, વળી કરગરે કાયર હુઇ ।
ધિકધિક તેના જીવતને, એની જનેતા ભારે મુઇ ।।૨૧।।
ગામ ગરાસ કોટ કારણે, વળી રણે ચડે ચડિચોટ ।
ભૂપભડે શિર પડિ રહે, એમ લડી થાય લોટપોટ ।।૨૨।।
એહ રીત્ય ક્ષત્રિતણી, તેની જાણે સહુ કોઇ વાત ।
ખોટાસારૂં વેખે ધનમુકે, આતો સાચું છે સાક્ષાત ।।૨૩।।
આપો અમને આગન્યા, જે જોઇએ એનું અમે જોર ।
શું થાશે બિચારા શ્વાનથી, છે પ્રભુ અમારી કોર ।।૨૪।।
પછી પ્રભુજી બોલીયા, આજ જાળવો સહુ આપણે ।
કાલ્ય જાશું કાંકરીએ, પછી બણવું હોય તે મર બણે ।।૨૫।।
એમ વાત કરતા વહી ગઇ, રહી નહિ રંચ રાત્ય ।
પહોર એક પોઢી જાગીયા, પોત્યે પ્રભુજી પરભાત્ય ।।૨૬।।
કહે થાઓ સહુ સાબધા, નાવા કાંકરીએ સર ।
બાળ વૃધ્ધ ને બાઇ માત્ર, તેતો રહેજયો સવેર્ઘર ।।૨૭।।
આપે અશ્વને ઉપરે, તરત થયા અસવાર ।
સવેર્સખા સજજ થઇ, સંગે ચાલીયા અપાર ।।૨૮।।
અશ્વે અસવાર ઓળખી, અને ધીરજ નવ શકે ધરી ।
પગ ન માંડે પૃથ્વી, જાણું ઉડશે પાંખુ કરી ।।૨૯।।
પછી નાહિ નાથ પાછા વળ્યા, અને આવીને ઉતર્યા બાર ।
પોતે પધાર્યા પુરમાં, ત્યાં આવ્યા અસુર અપાર ।।૩૦।।
મુછ મરડે કાંડાં કરડે, વળી ભર્યા બરડે ભાથ છે ।
કૈક ભૂરા અતિલંબુરા, પૂરા પાંચ તે હાથ છે ।।૩૨।।
ખડગ ખાંડાં હાથ પબેડાં, સમશેર સાંગ્ય કર ગ્રહિ ।
બંદુક બરછી ખરિ ખરચી, અસુર ભૂર આવ્યા લઇ ।।૩૩।।
ડાઢાં મોટાં પહેરી લંગોટાં, ડોટું દિયે મારવા ।
ચાર દશા આવ્યા ધશા, ઠાઉકો કર ઠારવા ।।૩૪।।
વડા વૈરી લીધા ઘેરી, જમતા હતા જીવન વળી ।
મોટી ડાઢી ખડગ કાઢી, મારવાને ત્રુટ્યા મળી ।।૩૫।।
વિપ્રે માંડ્યા વળી વારવા, પણ માને નહિ મદેભર્યા ।
કાઢી ખડગ કરમાં, હરિજન પર ઘાવ કર્યા ।।૩૬।।
હરિજન કહે હવે પાપીયો, ઉભા રહેજયો એહ પગે ।
અમપર તમે ઘાવ કીધા, અમે ન બોલ્યા ત્યાં લગે ।।૩૭।।
સિંહ સરીખા શોભતા, વળી યુધ્ધમાં જાણે ઘણું ।
ધાયા ધણેણી મારવા, ખમે ખડગ કોણ ક્ષત્રિતણું ।।૩૮।।
ચાર પાડ્યા ચોકમાં, જે હતા અસુરમાં અધિપતિ ।
બીજા ભણેણી ભાગિયા, ભાઇયો આપણી પણ આ ગતિ ।।૩૯।।
વણઠલ વેરાગા ફરતાં નાગાં, ભાગ્યા ભૂર ભૂલી દિશા ।
રહેતાં મરડતાં અતિઠરડતાં, ખાસડાં ખાતાં ખૂબ ખશ્યા ।।૪૦।।
અતિ અસોયા બહુ બફોયા, કોઇ કોઇને ભેળું નઇ ।
માર્યા માર્યા કહે મુખથી, એમ રિયોપિયો રહ્યું થઇ ।।૪૧।।
જાણીને મુકયા જીવતા, બહુ લાગી મહારાજની બીક ।
નહિતો એકે એકને, કરવા તે હતા ઠીક ।।૪૨।।
પછી આવ્યા પાછા વળી, કર્યા પ્રભુને પ્રણામ ।
ત્યારે નાથ કહે આપણે, હવે રહેવું નહિ આઠામ ।।૪૩।।
હરિ હરિજન હેતુ સહુના, કલ્પવૃક્ષ સમ કહેવાય ।
તેમાં જે જન જેવું ચિંતવે, તેને તે તેવું થાય ।।૪૪।।
નરતન ધરી નાથજી, વળી સૂર્ય સમ શોભે ઘણું ।
પણ પાપીને ન પડે પાધરૂં, નડે પાપ પોતાતણું ।।૪૫।।
એમ ભાર ઉતાયોર્ભૂમિનો, વૈશાખવદિ ચતુર્દશી ।
તેદિ પાપી મારીયા, જે આવ્યાતા મારવા ધશી ।।૪૬।।
ઇતિ શ્રીમદેકાંતિકધર્મ પ્રવર્તક શ્રીસહજાનંદસ્વામિ શિષ્ય નિષ્કુળાનંદ મુનિવિરચિતે ભક્તચિંતામણિ મધ્યે અસુરનો નાશ કર્યો એ નામે સત્તાવનમું પ્રકરણમ્ ।।૫૭।।