વીરા નથી વિસરતી ઊદ્ધવ એહ વારતાજી, દિલડુંદાઝેછે એ સુખ સંભારતાંજી ।
વિસરતું નથી વળી અમને વિસારતાંજી, ચાલોને દેખાડીએ જયાં હરિ ગાયો ચારતાજી ।।૧।।
ઢાળ –
ગાયો ચારતા ગોવિંદ જિયાં, તિયાં ઊદ્ધવને તેડી ગયાં ।
વનિતા વળી ટોળે મળી, સર્વે સ્થળ વનનાંદેખાડિયાં ।।૨।।
ઈયાં એણે અઘાસુર માર્યો, ઈયાં બ્રહ્માજીએ વત્સ હરિયાં ।
ઈયાં બેસી અન્ન જમિયા, ઈયાં વત્સ બાળક બીજાં કરિયાં ।।૩।।
આ સ્થળે એણે ગાયો ચારી, આ સ્થળે પાયા એને નીર ।
આ સ્થળે એ સ્નાન કરતા, સુંદર શ્યામ સુધીર ।।૪।।
આ ઠામે એણે અમને રોકયાં, આ ઠામે મહી લઈ લુટિયાં ।
આ ઠામે એણે અંબર તાણ્યું, તેણે કરી માંટ મારાં ફુટિયાં ।।૫।।
ઈયાં એણે વેણ વગાડી, ઈયાં રમાડ્યાં એણે રાસ જો ।
ઈયાં તજી ભાગી ગયા ભૂધર, ત્યારે અમે થયાં ઊદાસજો ।।૬।।
પછી ઈયાં જોયાં એનાં પગલાં, તિયાં લાધી અમને એની ભાળ ।
જુવતી સહિત જાતા જાણ્યા, વળી વળગાડી તેને ડાળ ।।૭।।
ઈયાં વશ કીધા અમે, ઈયાં આવ્યા હતા અલબેલ ।
ઈયાં રાસ ફરી રચિયો, પછી રમાડિયાં રંગરેલ ।।૮।।
ઊદ્ધવને સર્વે સ્થળદેખાડતાં, અતિ આંખડિયે આંસુ ઝરે ।
ઊદ્ધવ અમે કેમ કરીએ, એમ કહી કહીને રુદન કરે ।।૯।।
એવાં સુખ નથીદીધાં એણે, જે વિસાર્યાં પણ વિસરે ।
નિષ્કુલાનંદના નાથ વિયોગે, પાપી પ્રાણ પણ નવ નિસરે ।।૧૦।। કડવું ।।૩૬।।
પદ-૯
રાગ : મેવાડી
‘મુખડાની માયા લાગી રે મોહન તારા’ એના જેવો ઢાળ.
વાલીડો વિજોગી ગયા રે, હો ઉદ્ધવજી અમને;
વિસામો વિજોગી ગયા રે; હો ઉદ્ધવજી૦
અમને કરી અનાથ, નેક નાખી ગયા નાથ;
હવે કેમ આવે હાથ, કુબજયાના નાથ થયા રે.. હો ઉદ્ધવજી૦ ।। ૧ ।।
પિયુ સંગે પળેપળ, કોયે નવ પડી કળ;
અંતરે આવે છે વળ, દેખો દૂર રહ્યા રે.. હો ઉદ્ધવજી૦ ।। ૨ ।।
કો’ને અમે કરું કેમ, અલબેલે કર્યું એમ;
અંતર જળે છે જેમ, ડુંગર દાઝિયા રે.. હો ઉદ્ધવજી૦ ।। ૩ ।।
નિષ્કુળાનંદનો નાથ, અમારી એ મિરાંથ હાથ;
વિસારી વ્રજનો સાથ, દિલમાં નાણી દયા રે.. હો ઉદ્ધવજી૦ ।। ૪ ।।